Πάσχα στο Νησί, το πρώτο Πάσχα που θυμάμαι στο νησί και αυτό όχι με πολλές λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή. Στο μυαλό μου έχω στατικές κυρίως εικόνες, οι περισσότερες πιστεύω ότι δεν είναι καν αναμνήσεις, είναι ανακατασκευασμένες από τις διηγήσεις του καπετάνιου (δεν βαριέται να μιλάει...).Από εκείνο το Πάσχα όμως θυμάμαι αρκετά. Είχαμε μόλις "πιάσει στεριά", ήταν μεγαλοβδομάδα και ο παππούς μας περίμενε στο λιμάνι. Πάντα περίμενε ο παππούς στο λιμάνι και πάντα έψαχνα να τον βρω από την χαραμάδα της μπουκαπόρτας. Ακόμα ψάχνω να τον βρω ... κάθε φορά. Είχαμε γίνει κολλητά φιλαράκια οι δυό μας τις περιόδους που δεν ταξίδευα ... Με έβαζε να καθήσω στο μαρμάρινο πρεβάζι και καθόταν δίπλα μου σε μια ξύλινη καρέκλα αταίριαστα μικρή για εκείνον. Κοιτούσαμε την θάλασσα και μιλούσαμε με τις ώρες ! Κανένας δεν κατάλαβε ποτέ πως ταιριάξαμε τόσο ... ένας αυστηρός, φωνακλάς και ένα αυθάδικο πιτσιρίκι ... άλλη ιστορία!
Δεν προλάβαμε καλά καλά να ξεκουραστούμε από το 12ώρο -τότε- ταξίδι, μου έβαλαν τα "καλά" μου και ξεκινήσαμε. Εγώ χαρωπά, η ξαδέλφη μου κλαμμένη (πάντα έκλαιγε πρώτη και ... πλήρωνε για όλους και όλα).
"Δεν σέλω, δεν σέλω, δεν σέλω να πάω στην εκκλησία πάλι"
Η απορία στα μάτια μου έντονη... θυμάμαι ακόμα την έκπληξη...
{Στην εκκλησία ;;; Στην εκκλησία πάμε ΜΟΝΟ Κυριακή πρωΐ, ποτέ βράδυ. Και αυτό μόνο όταν είμαστε σε λιμάνι, αλλιώς κάτι ψέλνει ο καπετάνιος. Το ξέρω γιατί αναγκάζει τους ναύτες να τον ακούνε και με αφήνει χωρίς παρέα. }
Την αγκάλιασα, της χάιδεψα τα μαλλιά, την "ηρέμησα" και ας είχαμε την ίδια ηλικία:
"Δεν πάμε στην εκκλησία βρε χαζό ... είναι βράδυ!!! Στου "Maurice" πάμε. Είναι ωραία εκεί, θα δεις. Έχει μουσική, η μαμά πίνει κόκκινα ποτά και όταν δεν έχει πολύ κόσμο σε αφήνουν να ανεβαίνεις στο πιάνο και να τραγουδάς "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη""
3 comments:
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
τι είναι αυτό, τι είναι αυτό
που κρυφά τις καρδιές οδηγεί
κι όποιος το ’νοιωσε το νοσταλγεί
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
τι είναι αυτό, τι είναι αυτό
γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
της ζωής μας και τέλος κι αρχή
Ποτέ, ποτέ κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
τι είναι αυτό, τι είναι αυτό
που σε κάνει να λες στο σκοπό
σ ’αγαπώ, σ ’αγαπώ, σ ’αγαπώ
Δεν υπαρχει η αγαπη των τραγουδιων.
Δεν υπαρχει παρα η ψυχη να πεις σε καταλαβαινω και σε συγχωρω γιατι εισαι ανθρωπος αδυναμος και μικρος και εγωιστης και ειμαι ιδιος κι εγω.
;-)
Η εικονική πραγματικότητα ενός πεντάχρονου παραγκωνίστηκε !!!
Ναι δεν υπάρχει η αγάπη των τραγουδιών. Καμμιά φορά οι λέξεις είναι λίγες!!! Και στα τραγούδια είναι εκτός θέματος. ( Τι περίμενες να συμφωνήσω;;;;;;) Όταν αγαπάς συγχωρείς, καταλαβαίνεις, βάζεις τις ανάγκες του άλλου στην ίδια προτεραιότητα με τις δικές σου ή γίνονται οι ανάγκες του άλλου δικές σου. Υπερβαίνεις την φύση σου και αυτό, δεν το πιάνουν λέξεις. Καμμιά φορά δεν το πιάνουμε καν εμείς.
Post a Comment