[Cindy Sherman,Untitled]
Βρεθήκαμε μόνοι, στην ανοιχτωσιά της ζωής, με το θάρρος της νεότητας και τις σοφές συμβουλές απ' το σπίτι (ετσι κι αλλιώς τις ξέραμε). Τα καταφέραμε. Δεν τα πήγαμε κι άσχημα για παιδιά της επαρχίας.
Τους δρόμους της ψυχής τους περπατάμε ακόμα.
Μέχρι πότε;
Αισθάνομαι κουρασμενος.
Θέλω κάπου να ξαπλώσω την ψυχή μου.
«Δυσκολία της τέχνης: να αποδώσεις ως έκπληξη πράγματα γνωστά. Αν δεν ήσαν γνωστά δεν θα ενδιαφερόσουν τόσο να τα πραγματευθείς έτσι ώστε να εκπλήσσουν». [Τσέζαρε Παβέζε]
(Το απόσπασμα αλιευμένο από εδώ)
3 comments:
"Θέλω κάπου να ξαπλώσω την ψυχή μου."
Διάβασα το κείμενο ξανά και ξανά ... Την πρώτη φορά μου φανηκε μελαγχολικό 6ε μου, σαν την φωτογραφία. Όπως το έγραψες: κουρασμένο.
Δοκίμασε να το ξαναδιαβάσεις και εσύ όταν νοιώθεις χαρούμενος -μόλις έχεις ξυπνήσει. Μοιάζει αισιόδοξο. Μοιάζει σαν να λες νοιώθω γεμάτος, μπορώ να ηρεμήσω... Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μπορείς να το πεις, όσο μεγάλη είναι να έχεις βρει τους σωστούς δρόμους να περπατήσεις.
αισιοδοξη ειναι η φωτογραφια. εχεις απολυτο δικιο. το κοριτσι ελεγχει την κατασταση, φαινεται απ΄τη σταση του σωματος. εχει αρχες, ειναι απο σπιτι το καταλαβαινεις απ' την αυρα της.
εχει μοναξια η φωτογραφια και την ανατριχιλα που προκαλει το αγνωστο.
νομιζω οτι το αγνωστο το εκλαμβανει ως προκληση και οχι ως ταλαιπωρια το κοριτσι αυτο.
μονο ξεκουραση θελει η ψυχη. ξερεις πως ξεκουραζεται η ψυχη? συνομιλωνατς με μια αλλη ψυχη.
διοτι ως γνωστο, οι ψυχες μονο κουραζονται. δεν γερνανε.
Δεν γερνάνε; Νομίζω κάνεις λάθος, κάποιες δεν γερνάνε, κάποιες άλλες δυστυχώς ναι, ή γεννιούνται γερασμένες...
Δεν ξέρω αν η ανατριχίλα που προκαλεί το άγνωστο υπερισχύει της προσμονής, πάντως η συγκεκριμένη φωτογραφία αυτή την αίσθηση τελικά μου αφήνει.
Post a Comment