Γύρισα στο σπίτι, στο δωμάτιο ήταν ημίφως ,τα σκούρα κλειστά.Διέκρινα τα βιβλία στην κουτσή βιβλιοθήκη . Η μπλε σειρά που μου χάρισε η Θ. Πέντε τόμοι . Μου ζήτησε το δώρο της. Δεν είχα λεφτά.
Το δωμάτιο μύριζε πόλη το καλοκαίρι. Δεν είχε αλλάξει. Αισθάνθηκα ένα ρίγος ότι ήμουν μόνος . Ήθελα να μείνω και να φύγω. Έξω ήταν πλήξη το ήξερα . Τελικά έφυγα. Πέρασα απ’ τη βεράντα. Στο τραπέζι κάτι που έφτιαχνε ο πατέρας μου. Μου φάνηκε μάταιο να παιδεύεται μ’ αυτά. Στο δρόμο με χτύπησε η ζέστη και οι φωνές. Δεν αποφάσιζα να πάω δεξιά ή αριστερά Που με περιμένει η τύχη μου ; Έπεσα πάνω στον Λ. Eίχε παχύνει. Ήταν ιδρωμένος. Είχε ένα αρχίδι. Το ξέραμε όλοι. Δεν ξέρω αν το είχαν μάθει τα κορίτσια. Κανείς μας δεν το μαρτυρούσε .
Το βράδυ πήγαμε στην καλύβα στη θάλασσα. Το στέκι μας Έξι άτομα με τ’ αυτοκίνητο. Εγώ ήμουν με τη Θ. Γαμηθήκαμε ανάμεσα απ’ τα τις παλιατζούρες. Μύριζε χρώμα και πανιά και φύκια. Η Χ. φώναζε όταν έχυνε. Η Τ. ήταν σιωπηλή. Μ’ ενοχλούσε ο θόρυβος. Τώρα θα μου άρεσε. Δεν είχε φως. Βγαίναμε στην παραλία να πλυθούμε στο φεγγάρι. Βλέπαμε τα φώτα της πόλης απέναντι. Τον έπλενα μπροστά στα φώτα της πόλης όλης. Γαμούσαμε την πόλη όλη. Ξέχασα την κουβέρτα της μάνας μου. Καφέ καμηλό. Την έψαχνε.
[Οι φωτογραφίες είναι του Larry Clark]
1 comment:
Τα χρόνια της αλαζονίας ;-) Οι δικές μου αναμνήσεις συνοδεύονται από χαμόγελα, καμμιά φορά θλίψη, και πάντα απορία! Πιστέψα αλήθεια ότι "γαμούσαμε την πόλη όλη";;; Νομίζω πως ναι (!). Νομίζω ότι το ένοιωσα περισσότερο απο ότιδήποτε άλλο εκείνη την εποχή. Αυθάδεια, κοιτάζοντας πίσω όμως ... γλυκιά αυθάδεια. Σκέψου πόσα δεν θα είχαμε δοκιμάσει αλλιώς !
"Ήθελα να μείνω και να φύγω." Αλλάζει αυτό ποτέ;;;
Post a Comment