Saturday, June 17, 2006

χωρίς λόγο;

Η φίλη μου η Bea είχε μία βασική απορία: «Why is everything such a big deal with you?». Το παρεξήγησα όταν το πρωτοείπε, το θεώρησα παράλογο ... Φαίνεται ότι το κράτησα όμως. Και ότι το αξιολόγησα, πολύ αργότερα.

Μου το εξήγησε τότε (πίναμε καφέ στο μπαλκόνι, το σπίτι μου είχε μπαλκόνι σε μια χώρα που τα σπίτια δεν είχαν μπαλκόνι) : "Μιά βόλτα δεν είναι απλά μια βόλτα, ένας καφές μπορεί να πάρει δ
ιαστάσεις εκδήλωσης, ένα απλό δείπνο στο σπίτι σου υπερβολή, τα ψώνια -ακόμα και στο super-market- διαδήλωση, η επαγγελματική σου πορεία μαραθώνας (Tour de France είπε!), οι σχέσεις σου –κάθε είδος σχέσης σου- μυθιστόρημα ... ΓΙΑΤΙ δεν είναι τίποτα απλό; Γιατί όλα έχουν σημασία; Πως γίνεται τελικά και όλα έχουν μία ιστορία ; Κοίτα αυτό το καλαμάκι (έπινε και η Bea παγωμένο καφέ) : είναι πουά (ήταν!) και το έκοψες για να ταιριάζει στο ποτήρι μου. Είχε σημασία. Σίγουρα ξέρεις ακριβώς που το αγόρασες, σίγουρα σας δένει ένα μικρό ή μεγάλο δράμα ..."

Είχε δίκιο. Με το καλαμάκι μας έδενε
μια ιστορία. Με όλα και όλους γύρω μου το ίδιο. Μία ζωή γεμάτη άσκοπα (;) μεγαλοποιημένες καταστάσεις, κινήσεις, αποφάσεις ... γεμάτη ένταση για την λεπτομέρεια. Χωρίς λόγο, χωρίς εγώ να της δίνω αξία και χωρίς καν το καλαμάκι να με ενδιαφέρει τις περισσότερες φορές. Δεν νομίζω ότι το κάνω συνειδητά, αλλά αν το σκεφτώ καλά : υπερβάλλω.
Παντού.

Πάν
τα.
Στα απλά και καθημερινά (παλαιότερα νόμιζα ότι ήταν απλά το κυνήγι για το καλύτερο, υπόλοιπο μίας παράταιρης ανατροφής). Σε αυτά που έχουν σημασία, στις μικρές και μεγάλες στιγμές, στα συναισθήματα, την αποδοχή, την αυτοκαταστροφή ΚΑΙ την απόσυρση. Δεν μου αρέσει κάτι, ενθουσιάζομαι, δεν με νοιάζει, ενδιαφέρομαι, δεν αγαπάω, λατρεύω ... δεν διαφωνώ, επαναστατώ, δεν δέχομαι την αποτυχία, την θεωρώ προσωπική ευθύνη, δεν αρνούμαι, αντιδρώ, δεν θέλω, προσπαθώ. Κανένα μέτρο. Εμμονή για την λεπτομέρεια. Και όλα αυτά χωρίς στην πραγματικότητα να είμαι ακραία ... ίσως, ούτε καν έντονη πλέον.
0 ή 1.
Το 0 και 1 που τραβάει την προσοχή. Το 0 ή 1 που στερεί αυτά ακριβώς που εκτιμώ περισσότερο : την απλότητα, την ησυχία. Το 0 ή 1 που με κουράζει: η προσοχή, η ένταση, το μεγάλο ... Το 0 ή 1 που προκαλεί ... Ίσως όμως αυτό να προσπαθώ ασυναίσθητα : να προκαλώ την αντίδραση των άλλων, ελπίζοντας
να μου φανούν και οι δικιές μου εντάσεις πιο λογικές.

=============================
Ρώτησες γιατί δεν κόβω απλά το τσιγάρο 6ε μου ... χαζομάρα ή αντίδραση ; Δεν ξέρω! Χωρίς λόγο ή ακριβώς επειδή ενοχλεί τους άλλους
. Μερικές φορές δεν μου αρέσει καν, τις περισσότερες ξεχνάω και να καπνίσω (!!!) αντιστέκομαι όμως ... και κάθε φορά που με μαλώνουν για αυτό, απλά απολαμβάνω την συζήτηση, όπως απολαμβάνω όλα τα ups & downs που έπονται των επιλογών μου!

Οι φωτογραφίες της Spam, Βαρκελώνη, Sagrada Familia – Gaudi. Μία από τις πόλεις που αγαπώ πολύ.
- Καμμιά φορά το περίπλοκο, μπορεί να είναι και μαγευτικό, σχεδόν παραμυθένιο!

4 comments:

ekto said...

ας ειμαστε πρακτικοι. αν αυτος σου ο χαρακτηρας, ειχε σαν τελικο προιον εσενα οπως εισαι τωρα (απ' το λιγο που σε γνωριζω) τοτε ειναι ενας πολυ καλος χαρακτηρας.

νομιζω οτι αυτο ονομαζεται πληθωρικη προσωπικοτητα?
δεν ειμαι σιγουρος.
ξερω πως με τετοιους ανθρωπους επιθυμουσα να συνδιαλεγομαι.
ανθρωπους που νοιωθουν υπερβολικα. που δινονται με παθος που διαθετουν ενα μυαλο ανοιχτο στον καινουριο. και τελικα μια συμπεριφορα αντισυμβατικη. και προκλητικη μερικες φορες.

υπεροχος ο Γκαουντι.
εκανε κατι οπως κανενας εως τοτε.
δεν ειναι τυχαιο που σου αρεσει.
εφτιαξε μια γλωσσα δικη του για να περιγραψει αυτα που οι αλλοι εβλεπαν απλα σαν καθημερινοτητα.

Spam said...

ναι αλλά γιατί;;;;;; γιατί πρόκληση και όχι αποδοχή ;;;;;; Δεν θα ήταν πιο απλά έτσι;;;;; Νοιώθοντας λιγότερο, δεν επηρεάζεσαι και λιγότερο;;;;

Συμφωνώ για το Gaudi, ιδιοφυία, ενθουσιασμός και μια γλώσσα παιδική. Σίγουρα μιλούσε σε ανθρώπους που μπορούν να κοιτάξουν την ήλιο!

ekto said...

δεν ξερω γιατι προκληση.
κι εγω ειμαι ετσι. δεν μπορω να ειμαι αδιαφορος. μια γκριζα υπαρξη.
κανω προσπαθεια γι αυτο. δεν θελω ομως να ειμαι ενας φανφαρονος. θελω να υπαρχει ουσια.
τι να πω , μπορει αυτος ειναι ο τροπος να υπαρχουμε σαν οντα κι εμεις. ετσι λεμε εμεις οτι είμαστε εδω.
ετσι προκαλουμε για αγαπη.
ποιος να ξερει απο που προερχεται.
δεν το εξεταζω κι ουτε μ' ενοχλει.
ειναι ετσι γιατι ετσι.
δεν ειμαστε και οι χειροτεροι.

Spam said...

"έτσι προκαλούμε για αγάπη", ίσως αυτό να είναι καλύτερη εξήγηση. Λιγότερο απαισιόδοξη ! ;-)

[ Μου άρεσε πολύ η συνέντευξη ]