Στην κηδεία

Στην κηδεία του Κωστάκη μας πήγαν ολόκληρη την τάξη του με γραμμές.
Κάτι σαν τιμητικό άγημα.
Ο Κωστάκης πέθανε εντελώς ξαφνικά από κάτι που είχε στην καρδιά.
Είχαμε καλές σχέσεις. Έμενε και κοντά στο σπίτι μου και τον έβλεπα κι εκτός σχολείου.
Καλό παιδί και καλή οικογένεια.

Περιμέναμε όλο το τμήμα αγόρια και κορίτσια έξω απ’ το σπίτι του νεκρού.
Είχε συγκεντρωθεί πάρα πολύς κόσμος.
Εμείς είχαμε τιμητική θέση μπροστά ακριβώς απ’ την είσοδο του σπιτιού.
Είχε μια είσοδο υπερυψωμένη θυμάμαι, με δύο κυλινδρικές κολώνες βαμμένες σ’ ένα χρώμα καφέ-κόκκινο που το λέγανε γκρενά.

Όταν ξεπρόβαλε το φέρετρο απ’ την γκρενά είσοδο μια αναταραχή εξαπλώθηκε ξαφνικά σ’ όλο τον κόσμο που ως τότε περίμενε χαλαρά.
Είδα με έκπληξη τους πάντες να κλαίνε γοερά.
Οι συμμαθητές μου γύρω μου τραντάζονταν από λυγμούς.
Τα κορίτσια της τάξης έβγαζαν τσιρίδες.
Προσπάθησα να κλάψω.
Αισθάνθηκα άσχημα.
Δεν μπορούσα καν να υποκριθώ.
Χαμήλωσα το κεφάλι να μη φαίνομαι.
Κοίταξα τη Ρούλα μπροστά μου.
Έκλαιγε βουβά με αξιοπρέπεια. Που και που σκούπιζε κάποιο δάκρυ.
Πάντοτε ξεχώριζε με την αρχοντιά της.
Απέμεινα με χαμηλωμένο το κεφάλι να κοιτάζω τη γραμμή που σχημάτιζε το εσώρουχο της κάτω απ’ τη στενή σχολική ποδιά.
Με κατάλαβε, με κοίταξε με αγάπη.

*


Clair Standsfield crying in the Formoza Cafe, February, Los Angeles



Αν διάλεγα μιά φωτογραφία που να περιγράφει την ψυχή μου θα ήταν αυτή.

Αφού έζησε κάποια εύκολα χρόνια τώρα πιά κάθε κομματάκι αυτοεκτίμησης θα πρέπει να το κερδίσει με πολύ οδύνη.
Μια εγωιστική, σκύλα ψυχή.
Πλέον εκτιμάει κάθε πόντο κερδισμένο.
Τώρα έχει αποκτήσει σφιχτή χειραψία.