Σερφάροντας

Σερφάροντας πριν ακριβώς λίγα λεπτά , έπεσα πάνω σε ένα διάλογο.
Μια συζήτηση τριών ατόμων.
Κάποιος ρώτησε τους υπόλοιπους δύο:
Πέστε τώρα, αυτή τη στιγμή ακριβώς , τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο.

Με έκανε να αναρωτηθώ.
Προσπάθησα να απαντήσω κι εγώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Πρώτος μου ήρθε στο μυαλό ο θάνατος. Απορρίπτεται ως εύκολο. Όλοι θα πεθάνουμε, όλοι φοβούνται. Δεν εξαρτάται από εμάς.

Δεύτερο τα γεράματα. Κλισέ, στερείται βάθους. Πάλι έχει να κάνει με αντικειμενικούς παράγοντες. Τον χρόνο.

Τρίτο (και φαρμακερό) το ότι τελικά δεν είμαι αυτός που πίστευα για τον εαυτό μου ότι είμαι.

Και καλά αυτο καθαυτό το γεγονός της πλάνης του εαυτού.
Το άλλο που το βάζεις.
Χρειάστηκε σκέψη λίγων δευτερολέπτων για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Πως γίναμε έτσι πύραυλοι που τρέχουμε αφηνιασμενοι.

Χρόνια επιχειρούσε, δίχως αποτέλεσμα, να φτάσει ως τα βάθη της ψυχής του, ως αυτό που πίστευε πως ειναι φως ανέσπερο, ζωής πυρήνας. Κάποτε επιτέλους, τα κατάφερε.Βρήκε τόσο πυκνό σκοτάδι που το μάσαγε.
Α.Χιόνης

Κι αφού λοιπόν είμαι χαμένος για χαμένος, γιατί να μη το ρίξω στην παλαβή;
Nα ριχτώ στην κρεπάλη και στις απολαυσεις της σάρκας.
Να παραδώσω το κορμί μου στις λάγνες διαθέσεις των γυναικών.
Το εχει πει κι η Χρύσπα εκφράζοντας την ανάγκη της σήμερον:
thelw enan antra 100%!