*

Πρώτο post, περίμενα ότι θα το τολμήσεις 6^ε, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο άμεσο. Δεν περίμενα να με εκπλήξει και να με ακουμπήσει τόσο. Γλυκανάλατο; ΟΧΙ, δυνατό! Λίγα λόγια που –και εγώ- τα ερμηνεύω όπως θέλω.
Θέμα –αδύνατου- χαρακτήρα;
Μειωμένη αντίληψη;
Ή απλά έχω να κάνω με κάποιον που μπορεί ακόμα να αισθάνεται;

==================================

Τα καλοκαίρια στο νησί μας άφηναν ελεύθερα.
6-7 πιτσιρίκια με το αλάτι της θάλασσας να λαμπυρίζει στο καρβουδισμένο δέρμα και ένα ποδήλατο κολλημένο στο σώμα.
6-7 πιτσιρίκια που έβλεπαν το νησί μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά μύριζαν νησί όλο τον χρόνο.
6-7 πιτσιρίκια κολλημένα το ένα στο άλλο.
Και ένας γέρος που έλεγε άτεχνα ιστορίες "αγάπης" !

Τον έλεγαν Μπόρα γιατί ήταν πάντα σιωπηλός και φουρτουνιασμένος. Γαλήνευε μόνο όταν τον παγιδεύαμε να μας μιλήσει για τα ταξίδια του. Έκανε πως δεν ήθελε, αλλά δεν χρειαζόταν και πολλά παρακάλια. Μετά δεν σταματούσε. Μίλαγε για καινούρια λιμάνια, τους κόσμους που είδε, τους ανθρώπους που γνώρισε, τα πλοία που τον ταξίδεψαν. Νοιώθαμε περισσότερα απ’όσα καταλαβαίναμε ακούγοντας τις ναυτικές περιγραφές του.
Δάκρυζε κοιτώντας την θάλασσα ... ένας κόσμος που χάθηκε;

Όταν έφτασα στο πιο μακρυνό απ'τα λιμάνια "του", δάκρυσα κοιτώντας την ίδια θάλασσα. Ένας κόσμος που δεν ήταν δικός μου;