έξω απ' το νερό ....

Πάσχα στο Νησί, το πρώτο Πάσχα που θυμάμαι στο νησί και αυτό όχι με πολλές λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή. Στο μυαλό μου έχω στατικές κυρίως εικόνες, οι περισσότερες πιστεύω ότι δεν είναι καν αναμνήσεις, είναι ανακατασκευασμένες από τις διηγήσεις του καπετάνιου (δεν βαριέται να μιλάει...).

Από εκείνο το Πάσχα όμως θυμάμαι αρκετά. Είχαμε μόλις "πιάσει στεριά", ήταν μεγαλοβδομάδα και ο παππούς μας περίμενε στο λιμάνι. Πάντα περίμενε ο παππούς στο λιμάνι και πάντα έψαχνα να τον βρω από την χαραμάδα της μπουκαπόρτας. Ακόμα ψάχνω να τον βρω ... κάθε φορά. Είχαμε γίνει κολλητά φιλαράκια οι δυό μας τις περιόδους που δεν ταξίδευα ... Με έβαζε να καθήσω στο μαρμάρινο πρεβάζι και καθόταν δίπλα μου σε μια ξύλινη καρέκλα αταίριαστα μικρή για εκείνον. Κοιτούσαμε την θάλασσα και μιλούσαμε με τις ώρες ! Κανένας δεν κατάλαβε ποτέ πως ταιριάξαμε τόσο ... ένας αυστηρός, φωνακλάς και ένα αυθάδικο πιτσιρίκι ... άλλη ιστορία!

Δεν προλάβαμε καλά καλά να ξεκουραστούμε από το 12ώρο -τότε- ταξίδι, μου έβαλαν τα "καλά" μου και ξεκινήσαμε. Εγώ χαρωπά, η ξαδέλφη μου κλαμμένη (πάντα έκλαιγε πρώτη και ... πλήρωνε για όλους και όλα).

"Δεν σέλω, δεν σέλω, δεν σέλω να πάω στην εκκλησία πάλι"

Η απορία στα μάτια μου έντονη... θυμάμαι ακόμα την έκπληξη...
{Στην εκκλησία ;;; Στην εκκλησία πάμε ΜΟΝΟ Κυριακή πρωΐ, ποτέ βράδυ. Και αυτό μόνο όταν είμαστε σε λιμάνι, αλλιώς κάτι ψέλνει ο καπετάνιος. Το ξέρω γιατί αναγκάζει τους ναύτες να τον ακούνε και με αφήνει χωρίς παρέα. }
Την αγκάλιασα, της χάιδεψα τα μαλλιά, την "ηρέμησα" και ας είχαμε την ίδια ηλικία:

"Δεν πάμε στην εκκλησία βρε χαζό ... είναι βράδυ!!! Στου "Maurice" πάμε. Είναι ωραία εκεί, θα δεις. Έχει μουσική, η μαμά πίνει κόκκινα ποτά και όταν δεν έχει πολύ κόσμο σε αφήνουν να ανεβαίνεις στο πιάνο και να τραγουδάς "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη""

Ματιά εντός

[Zhang Xiaogang, Portrait A]

Το περιγραμμα του πορτραίτου ειναι φλου, ειναι η γενική εικόνα της ύπαρξης.
Τα μάτια ,το μόνο τονισμένο σημείο της εικόνας, ειναι δυό μαύρα κάρβουνα. Είναι μονάχα κόρες διεσταλμένες εντελώς.Γιατί κοιτάζουν Εντός. Στο σκοτάδι.
Αυτό που καταγράφει η "όραση" ,εκδηλώνεται σαν έκφραση προσώπου,με δέος.


Αυτήν την (αυθαίρετη) ερμηνεία θέλω να πιστεύω. Η πρόθεση του καλλιτέχνη να δείξει τους δεσμούς αίματος και τις μικρές ψυχολογικές διαφορές των μελών της κοινότητας κατα τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα ας αφορά τον κινέζο.

Αφιερωμένο

[Cindy Sherman,Untitled]

Βρεθήκαμε μόνοι, στην ανοιχτωσιά της ζωής, με το θάρρος της νεότητας και τις σοφές συμβουλές απ' το σπίτι (ετσι κι αλλιώς τις ξέραμε). Τα καταφέραμε. Δεν τα πήγαμε κι άσχημα για παιδιά της επαρχίας.
Τους δρόμους της ψυχής τους περπατάμε ακόμα.
Μέχρι πότε;
Αισθάνομαι κουρασμενος.
Θέλω κάπου να ξαπλώσω την ψυχή μου.

«Δυσκολία της τέχνης: να αποδώσεις ως έκπληξη πράγματα γνωστά. Αν δεν ήσαν γνωστά δεν θα ενδιαφερόσουν τόσο να τα πραγματευθείς έτσι ώστε να εκπλήσσουν». [Τσέζαρε Παβέζε]

(Το απόσπασμα αλιευμένο από εδώ)

Γύρισα στο σπίτι

Γύρισα στο σπίτι, στο δωμάτιο ήταν ημίφως ,τα σκούρα κλειστά.
Διέκρινα τα βιβλία στην κουτσή βιβλιοθήκη . Η μπλε σειρά που μου χάρισε η Θ. Πέντε τόμοι . Μου ζήτησε το δώρο της. Δεν είχα λεφτά.
Το δωμάτιο μύριζε πόλη το καλοκαίρι. Δεν είχε αλλάξει. Αισθάνθηκα ένα ρίγος ότι ήμουν μόνος . Ήθελα να μείνω και να φύγω. Έξω ήταν πλήξη το ήξερα . Τελικά έφυγα. Πέρασα απ’ τη βεράντα. Στο τραπέζι κάτι που έφτιαχνε ο πατέρας μου. Μου φάνηκε μάταιο να παιδεύεται μ’ αυτά. Στο δρόμο με χτύπησε η ζέστη και οι φωνές. Δεν αποφάσιζα να πάω δεξιά ή αριστερά Που με περιμένει η τύχη μου ; Έπεσα πάνω στον Λ. Eίχε παχύνει. Ήταν ιδρωμένος. Είχε ένα αρχίδι. Το ξέραμε όλοι. Δεν ξέρω αν το είχαν μάθει τα κορίτσια. Κανείς μας δεν το μαρτυρούσε .
Το βράδυ πήγαμε στην καλύβα στη θάλασσα. Το στέκι μας Έξι άτομα με τ’ αυτοκίνητο. Εγώ ήμουν με τη Θ. Γαμηθήκαμε ανάμεσα απ’ τα τις παλιατζούρες. Μύριζε χρώμα και πανιά και φύκια. Η Χ. φώναζε όταν έχυνε. Η Τ. ήταν σιωπηλή. Μ’ ενοχλούσε ο θόρυβος. Τώρα θα μου άρεσε. Δεν είχε φως. Βγαίναμε στην παραλία να πλυθούμε στο φεγγάρι. Βλέπαμε τα φώτα της πόλης απέναντι. Τον έπλενα μπροστά στα φώτα της πόλης όλης. Γαμούσαμε την πόλη όλη. Ξέχασα την κουβέρτα της μάνας μου. Καφέ καμηλό. Την έψαχνε.

[Οι φωτογραφίες είναι του Larry Clark]

περιμένοντας

αισθανομαι σαν κυμα που τραβιεται και ξαναρχεται
-αδυνατο να χωρεσει σε μια χαραμαδα στο βραχο.
και αφριζω.
και γραφω-σβηνω...

============

Ελπίζω να μην σε πειράζει που "δανείστηκα" το σχόλιό σου 6ε μου. Όπως λές, δικό μας είναι το μαγαζί, όπου θέλουμε βάζουμε τα σχόλια ...

Ειδικά, όταν με ένα μπορείς να περιγράψεις ολόκληρη ζωή.

Η φωτογραφία από ... τα μέρη μου.

χωρίς λόγο;

Η φίλη μου η Bea είχε μία βασική απορία: «Why is everything such a big deal with you?». Το παρεξήγησα όταν το πρωτοείπε, το θεώρησα παράλογο ... Φαίνεται ότι το κράτησα όμως. Και ότι το αξιολόγησα, πολύ αργότερα.

Μου το εξήγησε τότε (πίναμε καφέ στο μπαλκόνι, το σπίτι μου είχε μπαλκόνι σε μια χώρα που τα σπίτια δεν είχαν μπαλκόνι) : "Μιά βόλτα δεν είναι απλά μια βόλτα, ένας καφές μπορεί να πάρει διαστάσεις εκδήλωσης, ένα απλό δείπνο στο σπίτι σου υπερβολή, τα ψώνια -ακόμα και στο super-market- διαδήλωση, η επαγγελματική σου πορεία μαραθώνας (Tour de France είπε!), οι σχέσεις σου –κάθε είδος σχέσης σου- μυθιστόρημα ... ΓΙΑΤΙ δεν είναι τίποτα απλό; Γιατί όλα έχουν σημασία; Πως γίνεται τελικά και όλα έχουν μία ιστορία ; Κοίτα αυτό το καλαμάκι (έπινε και η Bea παγωμένο καφέ) : είναι πουά (ήταν!) και το έκοψες για να ταιριάζει στο ποτήρι μου. Είχε σημασία. Σίγουρα ξέρεις ακριβώς που το αγόρασες, σίγουρα σας δένει ένα μικρό ή μεγάλο δράμα ..."

Είχε δίκιο. Με το καλαμάκι μας έδενε μια ιστορία. Με όλα και όλους γύρω μου το ίδιο. Μία ζωή γεμάτη άσκοπα (;) μεγαλοποιημένες καταστάσεις, κινήσεις, αποφάσεις ... γεμάτη ένταση για την λεπτομέρεια. Χωρίς λόγο, χωρίς εγώ να της δίνω αξία και χωρίς καν το καλαμάκι να με ενδιαφέρει τις περισσότερες φορές. Δεν νομίζω ότι το κάνω συνειδητά, αλλά αν το σκεφτώ καλά : υπερβάλλω.
Παντού.
Πάντα.
Στα απλά και καθημερινά (παλαιότερα νόμιζα ότι ήταν απλά το κυνήγι για το καλύτερο, υπόλοιπο μίας παράταιρης ανατροφής). Σε αυτά που έχουν σημασία, στις μικρές και μεγάλες στιγμές, στα συναισθήματα, την αποδοχή, την αυτοκαταστροφή ΚΑΙ την απόσυρση. Δεν μου αρέσει κάτι, ενθουσιάζομαι, δεν με νοιάζει, ενδιαφέρομαι, δεν αγαπάω, λατρεύω ... δεν διαφωνώ, επαναστατώ, δεν δέχομαι την αποτυχία, την θεωρώ προσωπική ευθύνη, δεν αρνούμαι, αντιδρώ, δεν θέλω, προσπαθώ. Κανένα μέτρο. Εμμονή για την λεπτομέρεια. Και όλα αυτά χωρίς στην πραγματικότητα να είμαι ακραία ... ίσως, ούτε καν έντονη πλέον.
0 ή 1.
Το 0 και 1 που τραβάει την προσοχή. Το 0 ή 1 που στερεί αυτά ακριβώς που εκτιμώ περισσότερο : την απλότητα, την ησυχία. Το 0 ή 1 που με κουράζει: η προσοχή, η ένταση, το μεγάλο ... Το 0 ή 1 που προκαλεί ... Ίσως όμως αυτό να προσπαθώ ασυναίσθητα : να προκαλώ την αντίδραση των άλλων, ελπίζοντας να μου φανούν και οι δικιές μου εντάσεις πιο λογικές.

=============================
Ρώτησες γιατί δεν κόβω απλά το τσιγάρο 6^ε μου ... χαζομάρα ή αντίδραση ; Δεν ξέρω! Χωρίς λόγο ή ακριβώς επειδή ενοχλεί τους άλλους. Μερικές φορές δεν μου αρέσει καν, τις περισσότερες ξεχνάω και να καπνίσω (!!!) –αντιστέκομαι όμως ... και κάθε φορά που με μαλώνουν για αυτό, απλά απολαμβάνω την συζήτηση, όπως απολαμβάνω όλα τα ups & downs που έπονται των επιλογών μου!

Οι φωτογραφίες της Spam, Βαρκελώνη, Sagrada Familia – Gaudi. Μία από τις πόλεις που αγαπώ πολύ.
- Καμμιά φορά το περίπλοκο, μπορεί να είναι και μαγευτικό, σχεδόν παραμυθένιο!

Παραλιακά

Animaletti, ο τίτλος μου διαφεύγει.



Σε καλωσορίζω με μια σκηνή που μ' αρέσει.
Οπου βλέπω ανθρώπους χαλαρούς εκει μένει η καρδιά μου.
Να είσαι χαλαρή και καλοκαιρινή.

Κι επειδή, άνθρωποι είμαστε κι είναι δυσκολο να μας αφήσουν ήσυχους, να περνάμε από εδώ.

Οργανικός σχεδιασμός

La Chaise, Charles & Ray Eames, 1948


Είναι εντυπωσιακό, τουλάχιστον εμένα μου προξενεί κατάπληξη, πως κάποιος μπορεί ν’ αλλάξει κάποια στιγμή την άποψή μας για τα πράγματα που υπήρχαν και που γνωρίζαμε με συγκεκριμένο μορφή μέχρι τότε.
Σαν η σεζ-λονγκ της φωτογραφίας που εκτός απ’ τις πάρα πολλές δυνατότητες να καθίσει και να ξαπλώσει κάποιος πάνω της, έχει ένα αδιαμφισβήτητο απήλ και μια αισθητική αξία.
Κι όμως πρόκειται για ένα κάθισμα, μια απλή πολυθρόνα.


Σκέφτομαι με αφορμή την δημιουργία του Eames, τι ανάλογο θα μπορούσαμε να έχουμε σε συναισθηματικό επίπεδο ή σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων.
Ποιο γεγονός είναι αυτό, ποια συγκυρία θα κάνει να συμβεί το shift σε μια άλλη διάσταση των σχέσεων, διαφορετική απ’ τις υπάρχουσες γνωστές κι αποδεκτές.

Θα πρέπει και το άγγιγμα , το δήθεν τυχαίο, η εφαπτομενική επαφή ενός γυναικείου στήθους στην πλάτη μας, ενώ πίνουμε το ποτό μας στο ημίφως ενός μπαρ να βρει την θέση του σαν σύγχρονη, άλλου τύπου σχέση;
Μαθαίνω ότι συνηθίζεται πολύ. Στην αρχή το βρήκα παιδαριώδες.
Μετά μου συνέβη και το βρήκα ερεθιστικό.
Τώρα λέω πως μερικοί βολεύονται μ’ αυτό το «σεξ» της προτίμησης.
Την επαφή χωρίς σάλια και υγρά.
Καθαρή και χωρίς υποχρεώσεις. Που τονώνει τον εγωισμό ότι είμαστε εκλεκτοί κάποιου.

Η την επαφή στο νετ. Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως υπάρχει πολλή ψυχή σ’ αυτές τις γνωριμίες. Πως αντίθετα με τον πραγματικό κόσμο, εδώ βρίσκουμε το χρόνο να σκεφτούμε τι θέλει να μας πει ο άλλος. Βρίσκουμε το χρόνο να γράψουμε μια απάντηση με προσοχή. Έχουμε γενικά χρόνο να αφιερώσουμε σε μια ύπαρξη που ενώ δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ σημαίνει πολλά για εμάς και την ψυχή μας.

Θα μπορούσα ν' αναφέρω περισσότερα παραδείγματα.
Ο καθένας μπορεί να προσθέσει δικά του.
Θα πρέπει να δούμε τον κόσμο και τις σχέσεις με νέα μάτια. Με κατανόηση.
Χωρίς εύκολες κρίσεις. Μπορουμε να υπάρχουμε με πολλούς τρόπους.

Σερφάροντας

Σερφάροντας πριν ακριβώς λίγα λεπτά , έπεσα πάνω σε ένα διάλογο.
Μια συζήτηση τριών ατόμων.
Κάποιος ρώτησε τους υπόλοιπους δύο:
Πέστε τώρα, αυτή τη στιγμή ακριβώς , τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο.

Με έκανε να αναρωτηθώ.
Προσπάθησα να απαντήσω κι εγώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Πρώτος μου ήρθε στο μυαλό ο θάνατος. Απορρίπτεται ως εύκολο. Όλοι θα πεθάνουμε, όλοι φοβούνται. Δεν εξαρτάται από εμάς.

Δεύτερο τα γεράματα. Κλισέ, στερείται βάθους. Πάλι έχει να κάνει με αντικειμενικούς παράγοντες. Τον χρόνο.

Τρίτο (και φαρμακερό) το ότι τελικά δεν είμαι αυτός που πίστευα για τον εαυτό μου ότι είμαι.

Και καλά αυτο καθαυτό το γεγονός της πλάνης του εαυτού.
Το άλλο που το βάζεις.
Χρειάστηκε σκέψη λίγων δευτερολέπτων για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Πως γίναμε έτσι πύραυλοι που τρέχουμε αφηνιασμενοι.

Χρόνια επιχειρούσε, δίχως αποτέλεσμα, να φτάσει ως τα βάθη της ψυχής του, ως αυτό που πίστευε πως ειναι φως ανέσπερο, ζωής πυρήνας. Κάποτε επιτέλους, τα κατάφερε.Βρήκε τόσο πυκνό σκοτάδι που το μάσαγε.
Α.Χιόνης

Κι αφού λοιπόν είμαι χαμένος για χαμένος, γιατί να μη το ρίξω στην παλαβή;
Nα ριχτώ στην κρεπάλη και στις απολαυσεις της σάρκας.
Να παραδώσω το κορμί μου στις λάγνες διαθέσεις των γυναικών.
Το εχει πει κι η Χρύσπα εκφράζοντας την ανάγκη της σήμερον:
thelw enan antra 100%!

Δεν βλέπω όνειρα συνήθως

Δεν βλέπω όνειρα συνήθως.
Απόψε, ονειρεύτηκα κάτι που με προβλημάτισε.
Ήμουνα ,λέει, στο χωριό.
Στην πλατεία, ήταν στημένη μια εξέδρα.
Γύρω – γύρω καρέκλες .
Μπροστά οι επίσημοι.
Ο μοίραρχος με την επίσημη στολή (πατέρας της Όλγας, πολύ αυστηρός), ο Μητροπολίτης Τίτος (πούστης), ο Δήμαρχος ,τα παιδιά του φιλοπρόοδου ομίλου και κόσμος πολύς.
Πάνω στην εξέδρα, καθισμένος σε μια καρέκλα, βρισκόμουν εγώ μόνος μου.
Και έπαιζα πίπιζα.
Από πάνω μου ανέμιζε ένα μεγάλο λευκό πανώ.
Είχαν γράψει με κόκκινα γράμματα:

--------------------------------------------
ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝΕ ΠΙΠΙΖΑ
--------------------------------------------

Μου κάνει εντύπωση

Μου κάνει εντύπωση που κάποιος μπορεί να χάσει χρόνο διαβάζοντας κάτι γραμμένο από μένα.
Δεν είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι. Το να γράφω αυτά που με απασχολούν με κάνει να ξεχνάω τα μισά και να χάνω τον ειρμό των σκέψεών μου.
Μετά ο τρόπος που σκέφτομαι τα πράγματα είναι χαώδης.
Περισσότερο αισθαντικός (αν υπάρχει τέτοια έκφραση) και λιγότερο αναλυτικός, οργανωτικός κλπ .
Γράφω προσπαθώντας να μεταδώσω μια εντύπωση.
Το να γράψω επιχειρήματα για να στηρίξω μια άποψη αποτελεί για μένα βασανιστήριο.
Είναι και το γεγονός ότι δεν νοιάζομαι να πείσω για τις απόψεις μου.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήμουν ποτέ ταλέντο στη διαχείριση του εαυτού μου (και των χρημάτων).
Και το να πείσεις για τις απόψεις σου έχει να κάνει με διαχείριση ενός προσωπικού κεφαλαίου.

Μετά είναι και η θεματολογία μου.
Τι θα μπορούσα να προσφέρω στο προβληματισμό των ημερών μας;
Τα ζητήματα που με απασχολούν είναι ελάχιστα και έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με τις γυναίκες.
Και με τα εικαστικά.
Που κι αυτό ίσως δεν είναι παρά λίμπιντο στο υπόβαθρο.

Το περίεργο είναι πως προσπαθώ να γράψω.
Είναι πως νοιώθω σαν να στέλνω ένα μήνυμα σε κώδικα στο άγνωστο.

Και κάθε ανταπόκριση που δέχομαι απ' το "άγνωστο" αυτό με συνταράζει.
Με κάνει να αισθάνομαι παράξενα και όμορφα.


Ένας σίγουρος τρόπος για να χάσει κανείς φίλους είναι να ασχοληθεί με τις γυναίκες και τα εικαστικά.
Διότι η ενασχόληση με τις γυναίκες μοιραία θα σε οδηγήσει να ασχοληθείς και με εκείνες που ενδιαφέρουν τους φίλους σου.
Τα εικαστικά πάλι σε κατατάσσουν αυτομάτους στους μυστήριους τύπους που ψάχνουν γωνία στο δεκάρικο.

Καταλήγεις μεθοδικά να τα κρύβεις και τα δύο σου αυτά ενδιαφέροντα. Να μη τα κουβεντιάζεις ποτέ.
Αυτή η μέθοδος ανατροφοδοτεί με ακόμα ταχύτερο ρυθμό την υποψία ότι είσαι μυστήριος τύπος που του αρέσουν οι γυναίκες.
Ανατροφοδοτεί επίσης το ενδιαφέρον των γυναικών.
Που ανατροφοδοτεί με τη σειρά του την γνώμη των φίλων για σένα.
Και τα λοιπά και τα λοιπά…

Πολύ εγωιστικά ακούγονται τα παραπάνω. Θα συμφωνήσω.
Μάλλον θα έλεγα δεν με πειράζει να συμφωνήσω.
Τα γράφω για να ελαφρύνει λίγο το πρώτο μέρος του ποστ που μου φάνηκε πομπώδες.
Διότι μετά από καιρό, όταν κοιτάω τα παθήματά μου διαπιστώνω ότι έχουν πλάκα.
Πάντοτε βρισκόμουν μπλεγμένος σε καταστάσεις που ξεπερνούσαν τις δυνατότητές μου.
Φυσικές, πνευματικές, οικονομικές.
Με αστεία αποτελέσματα. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή.
Γιατί προσωπικά τράβαγα της ψυχής μου το τάραμα.

Στην κηδεία

Στην κηδεία του Κωστάκη μας πήγαν ολόκληρη την τάξη του με γραμμές.
Κάτι σαν τιμητικό άγημα.
Ο Κωστάκης πέθανε εντελώς ξαφνικά από κάτι που είχε στην καρδιά.
Είχαμε καλές σχέσεις. Έμενε και κοντά στο σπίτι μου και τον έβλεπα κι εκτός σχολείου.
Καλό παιδί και καλή οικογένεια.

Περιμέναμε όλο το τμήμα αγόρια και κορίτσια έξω απ’ το σπίτι του νεκρού.
Είχε συγκεντρωθεί πάρα πολύς κόσμος.
Εμείς είχαμε τιμητική θέση μπροστά ακριβώς απ’ την είσοδο του σπιτιού.
Είχε μια είσοδο υπερυψωμένη θυμάμαι, με δύο κυλινδρικές κολώνες βαμμένες σ’ ένα χρώμα καφέ-κόκκινο που το λέγανε γκρενά.

Όταν ξεπρόβαλε το φέρετρο απ’ την γκρενά είσοδο μια αναταραχή εξαπλώθηκε ξαφνικά σ’ όλο τον κόσμο που ως τότε περίμενε χαλαρά.
Είδα με έκπληξη τους πάντες να κλαίνε γοερά.
Οι συμμαθητές μου γύρω μου τραντάζονταν από λυγμούς.
Τα κορίτσια της τάξης έβγαζαν τσιρίδες.
Προσπάθησα να κλάψω.
Αισθάνθηκα άσχημα.
Δεν μπορούσα καν να υποκριθώ.
Χαμήλωσα το κεφάλι να μη φαίνομαι.
Κοίταξα τη Ρούλα μπροστά μου.
Έκλαιγε βουβά με αξιοπρέπεια. Που και που σκούπιζε κάποιο δάκρυ.
Πάντοτε ξεχώριζε με την αρχοντιά της.
Απέμεινα με χαμηλωμένο το κεφάλι να κοιτάζω τη γραμμή που σχημάτιζε το εσώρουχο της κάτω απ’ τη στενή σχολική ποδιά.
Με κατάλαβε, με κοίταξε με αγάπη.

*


Clair Standsfield crying in the Formoza Cafe, February, Los Angeles



Αν διάλεγα μιά φωτογραφία που να περιγράφει την ψυχή μου θα ήταν αυτή.

Αφού έζησε κάποια εύκολα χρόνια τώρα πιά κάθε κομματάκι αυτοεκτίμησης θα πρέπει να το κερδίσει με πολύ οδύνη.
Μια εγωιστική, σκύλα ψυχή.
Πλέον εκτιμάει κάθε πόντο κερδισμένο.
Τώρα έχει αποκτήσει σφιχτή χειραψία.

Ψυχή

Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία εικόνα θα διάλεγα αυτή, 6^ε ...

Χίλιες λέξεις ή ...
μόνο μία :

Ανυπόμονη!

Χίλια θέλω ή ...
ένα :

Όλα.

;-)

Φυσική επιλογή

- Όσο πας όλο και περισσότερη ψυχή βάζεις στο δίκτυο.

- Ναι, έτσι μόνο αναπτύσεις την ιδιότητα αυτή της ψυχής.

- Ποια ιδιότητα ;

- Να υπάρχει ψυχή στο δίκτυο.


Michal Rovner, One person game against nature

Τρύγος ...

Let’s face it, most photographers are living their lives vicariously by taking pictures.

— Robert Mapplethorpe

Untitled (Self Portrait), 1982

==========================

Κατάκτηση και Υποταγή
Δόσιμο και Παράληση
Τρικυμία και Πάθος και Νάζι
Παιχνίδιa Ψυχής, Παιχνίδια Αισθήσεων
Εξευρεύνηση
Συντονισμός
Αρμονία

Χορός

Χορευτής και χορογράφος, χωρίς σενάριο.
Τελειώνει η μουσική;;;
Αφέσου.

Σπονδή

R.Mapplethorp, Marty and Veronica

Σπονδή. Είδος θυσίας στην λατρεία των Εθνικών. Στις σπονδές συγκαταλέγονται όλες οι προσφορές προς τους Θεούς με έκχυση επάνω στον βωμό διαφόρων θρεπτικών ή πολυτίμων υγρών, όπως λ.χ. αρωμάτων, οίνου, μελιού, γάλακτος, ελαίου, φρουτοχυμών, κ.ά.

Πηγή: Βικιπαίδεια

==========================

Υπομονή
Σεβασμός
Θέληση
Ηδονή
Στυλ
Λατρεία
Κατανόηση

Το πάθος και το ταλέντο .

Μα πότε, επιτέλους, τελειώνει αυτή η "διά βίου εκπαίδευση" ;

Να εύχεσαι να αργήσει να τελειώσει.
Μακάρι να μη τέλειωνε ποτέ.

παραμύθι

Σίγουρα το μικρό παιδικό πρόσωπο πλάι στην κεντρική φιγούρα της ζωγραφιάς, προέκυψε κατά τύχη.
Στην πορεία ο Bacon το διαμόρφωσε σε φιγούρα μικρού παιδιού.

Και ύστερα έκλεισε τον άντρα με το μωρό κολλημένο πάνω του σαν βδέλα σε ένα διάφανο κλουβί. Εύθραυστο, αραχνοΰφαντο, φαινομενικά στενάχωρο.
Ένα κλουβί με καλά καθορισμένα όρια αλλά ... χωρίς τέλος;
Ένα κλουβί που συγκεντρώνει το χρώμα, την ζεστασιά και το φως. Γύρω, έβαλε μόνο σκοτάδι.
Ο άνδρας κινείται, μένει μέσα στα όρια και όμως φαίνεται να κινείται γρήγορα, ευχάριστα ... Θα περίμενε κανείς από τον Bacon να φτιάξει τη μορφή του παραμορφωμένη ... Μου φαίνεται ήρεμη -χαμογελάει;

Όσο αφήνω την εικόνα να μου μιλήσει, τόσο πιο εύκολα επιτρέπω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο ... Τόσο πιο εύκολα μπορώ να φτιάξω το δικό μου παραμύθι :
Ο άνδρας ξέρει. Ξέρει ότι όσο κρατάει αυτό το μωρό στην αγκαλιά του δεν κινδυνεύει να αγγίξει τους διάφανους τοίχους, δεν υπάρχουν. Ξέρει, ότι ακόμα και μέσα στο κλουβί μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερος.

Θα΄θελα να είχα βρει αυτό το μωρό στο ταξίδι μου.
Και να ήξερα.
Να ήξερα από πριν ότι αν το αγκαλιάζα σφικτά, αν το κρατούσα κοντά μου, θα έχανα τα όρια. Θα ταξιδευα νοιώθοντας την ζεστασιά της σιγουριάς του.

Είμαι σίγουρη ότι όλοι αυτό θα πρόσεχαν -το μωρό.
Άλλες μαμάδες θα φρόντιζαν να είναι δίπλα του.
Θα το παίζανε στα πάρκα και στις παιδικές χαρές.
Πότε πότε θα με παίδευε κιόλας.
Δεν θα με πείραζε.
'Οσο το είχα δίπλα μου το ταξίδι θα ήταν φωτεινό.

==============================

Όσο κι’αν ψάξεις δεν θα με βρεις,
[θα τολμήσεις να μπεις στο κλουβί μόνη;]

(το μωρό)

Να χαρώ, να χαρώ - το μωρό , το μωρό

Francis Bacon, Man Carrying a Child

Σίγουρα το μικρό παιδικό πρόσωπο πλάι στην κεντρική φιγούρα της ζωγραφιάς, προέκυψε κατά τύχη.
Στην πορεία ο Bacon το διαμόρφωσε σε φιγούρα μικρού παιδιού.
Οποιος έχει διαβάσει τον τρόπο που προέκυπταν τα έργα του Bacon , θα συμφωνήσει.
Το μωρό προέκυψε τυχαία.
Εγώ λέω υποσυνείδητα.
Ένα μωρό που το κουβαλάει στην αγκαλιά της μια αντρική φιγούρα.
Ο ζωγράφος το κράτησε όπως προέκυψε.
Κι εγώ θα το κρατούσα.

Όπως κράτησα και τη ζωγραφιά όταν τη βρήκα.
Όπως κρατάω αυτό το μωρό και το κουβαλάω παντού.
Είναι που έχει κολλήσει σαν βδέλα πάνω μου.
Που δεν λέει να μεγαλώσει
Πού θέλει συνεχώς κάποια ωραία μαμά δίπλα του.
Που το παίζουνε οι άλλες μαμάδες στα πάρκα και στις παιδικές χαρές.
Να μπορούσα να το πνίξω στον ασβέστη.
Να τελειώνουμε, να βρούμε τη γαλήνη.

==============================

Ανόητε μικροπρεπή, ποτέ δεν θα με
πνίξεις στον ασβέστη

Και
θα τη φιλάω,
θα τη μυρίζω,
θα πίνω το ζουμί της

μάτι δε θα μας δει
μήτε πουλιού σκιά
θα μας ενοχλήσει

Θα μου γλυκομιλάει
Και θα με χορεύει στο ταψί.


(Το μωρό)

*

Πρώτο post, περίμενα ότι θα το τολμήσεις 6^ε, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο άμεσο. Δεν περίμενα να με εκπλήξει και να με ακουμπήσει τόσο. Γλυκανάλατο; ΟΧΙ, δυνατό! Λίγα λόγια που –και εγώ- τα ερμηνεύω όπως θέλω.
Θέμα –αδύνατου- χαρακτήρα;
Μειωμένη αντίληψη;
Ή απλά έχω να κάνω με κάποιον που μπορεί ακόμα να αισθάνεται;

==================================

Τα καλοκαίρια στο νησί μας άφηναν ελεύθερα.
6-7 πιτσιρίκια με το αλάτι της θάλασσας να λαμπυρίζει στο καρβουδισμένο δέρμα και ένα ποδήλατο κολλημένο στο σώμα.
6-7 πιτσιρίκια που έβλεπαν το νησί μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά μύριζαν νησί όλο τον χρόνο.
6-7 πιτσιρίκια κολλημένα το ένα στο άλλο.
Και ένας γέρος που έλεγε άτεχνα ιστορίες "αγάπης" !

Τον έλεγαν Μπόρα γιατί ήταν πάντα σιωπηλός και φουρτουνιασμένος. Γαλήνευε μόνο όταν τον παγιδεύαμε να μας μιλήσει για τα ταξίδια του. Έκανε πως δεν ήθελε, αλλά δεν χρειαζόταν και πολλά παρακάλια. Μετά δεν σταματούσε. Μίλαγε για καινούρια λιμάνια, τους κόσμους που είδε, τους ανθρώπους που γνώρισε, τα πλοία που τον ταξίδεψαν. Νοιώθαμε περισσότερα απ’όσα καταλαβαίναμε ακούγοντας τις ναυτικές περιγραφές του.
Δάκρυζε κοιτώντας την θάλασσα ... ένας κόσμος που χάθηκε;

Όταν έφτασα στο πιο μακρυνό απ'τα λιμάνια "του", δάκρυσα κοιτώντας την ίδια θάλασσα. Ένας κόσμος που δεν ήταν δικός μου;

*

Σήμερα Spam μ’ έκανες να αισθανθώ άνετα..
Αυτή την ικανότητα να βρίσκεται κανείς εντος θέματος με πολύ λίγες λέξεις πάντοτε τη θαύμαζα. Εσύ έχεις αυτό το χάρισμα . Τα λίγα λόγια παρηγορούν.
Τα πολλά είναι σαν να θέλουν να συγκαλύψουν.

Η μήπως εγώ ερμηνεύω τα λόγια σου όπως με συμφέρει.
Επειδή θέλω να είναι έτσι .
Αυτό σημαίνει ότι έχω πρόβλημα στο χαρακτήρα μου?
Η ότι είμαι μειωμένης αντίληψης?

Η ότι απλά έχω να κάνω με γυναίκα.

==================================

Κάποτε ο πατέρας μου βρέθηκε σε οικονομικές δυσκολίες.
Προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα με το ψάρεμα.
Τότε ήμουν μαθητής και φυσικά τον βοηθούσα στο καΐκι.
Ψαρεύαμε με παραγάδια.
Όποιος γνωρίζει λίγο από ψάρεμα, ξέρει τι παίδεμα είναι τα παραγάδια.
Ρίχναμε χιλιάδες δολωμένα αγκίστρια και πολλές φορές δεν τσίμπαγε τίποτε.
Αντί αυτού πιάναμε μερικές φορές σαβούρα απ' το βυθό.
Κάθε φορά που το παραγάδι ερχόταν βαρύ και σαν ψόφιο, ο πατέρας μου καταλάβαινε ότι φέρνουμε στην επιφάνεια σαβούρα.
Αλλά κάθε φορά έλεγε:

-Α, ρε Άγιε μου Σπυρίδωνα, να είναι ένας τενεκές λίρες!

Στην περιοχή, οι Εγγλέζοι είχαν κάνει πολλές ρίψεις λίρες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, για ενίσχυση στον Ν.Ζέρβα.
Κάποιοι, λέγεται, είχαν βρει .Όχι στη θάλασσα βέβαια.
Έβλεπα να ανεβαίνει απ' το βυθό το κελεπούρι, σχηματίζοντας μια ουρά από βούρκο που διαλύονταν σαν ουρά από κομήτη, ανεβαίνοντας στη διαφάνεια του νερού.
Ποτέ δεν ήταν λίρες.
Αλλά πάντα έχω εκείνη την αγωνία, ψαρεύοντας στα βαθιά, πένητας κι εγώ, μήπως ψαρέψω εκείνο τον ντενεκέ λίρες να στανιάρω.